Reisverslag 3

Na het eerste weeshuis wat we bezocht hebben zijn we naar het 2e weeshuis gegaan. We gaan naar allebei de weeshuizen terug om te kijken wat we voor de kinderen kunnen betekenen.
We zijn naar de PCRS meeting geweest, dat is een meeting met gehandicapte kinderen en hun ouders. De meeting wordt elke maand gehouden. Het was een interessante meeting waarbij we veel kinderen hebben ontmoet. We hebben verhalen aangehoord van wat de kinderen hebben en hoe oud ze zijn. Volgende maand zijn we weer aanwezig bij deze meeting.

Vrijdag was het de dag van de arbeid., ook wel Labourday genoemd. De mensen hier vieren deze dag groots. Alle bedrijven gaan in groepen naar een straat toe waar ze met zijn alle gingen marcheren en daarna met zijn alle ergens gingen eten. Wij mochten mee marcheren met de EJED kliniek. Het marcheren zou om half 10 beginnen. We moesten een shirt van de kliniek aan en een zwarte broek of rok. Aangezien wij geen zwarte broek of rok hadden moesten we iets verzinnen. Met ons creatieve brein kwamen we op het idee om een hemd als rok te gebruiken. Na een half uur was het hemd helemaal uitgerekt, buiten dat moesten we ook nette schoenen aan. Kayleigh dacht dat ze haar ballerina’s wel aan kon doen omdat het om half 10 begon en wij dachten dat het maar een stukje marcheren was.
Daar stonden we dan netjes om half 10 op tijd bij de plek waar we zouden verzamelen. Waar was iedereen ?? We hebben gewacht tot half 1 tot iedereen er was. De moed was ons al lang in de schoenen gezakt en vooral in die van Kayleigh die een beetje te strak zaten…
Om 1 uur mochten we eindelijk beginnen met marcheren, we stonden klaar in een rij van 2 aan 2. Het ging gebeuren, het marcheren.. maar hoe marcheer je ? welke voet gaat eerst ? hoe hard moet je lopen ? Moeten je arme mee bewegen ? We hadden geen flauw idee.
We hadden bedacht om gewoon de mensen voor ons na te doen en dat ging prima want het stelde niks voor. Hier verstaan ze onder marcheren , in baby pasjes achter elkaar aan lopen. Toen we na 2 sec klaar waren met marcheren moest de frustratie eruit.. 3 uur wachten om 2 sec. te marcheren, wie verzint het ?? Kim had gezegd dat we dit mee moesten maken maar had ons niet verteld hoe erg zo een dag zou zijn. We gingen dus terug naar huis om al onze frustratie er bij kim uit te gooien. Toen we weer tot rust waren gekomen gingen we naar de plek waar we met zijn alle zouden gaan eten. Friet met kip kregen we. We dachten dat ze er een soort tomaten saus bij hadden gedaan, maar niets was minder waar.. het was een heel pittig sausje, net sambal. De saus was bedekt over heel ons bord dus we moesten wel. Na de eerst hap, en ons drinken nog niet gekregen, wisten we niet waar we het zoeken moesten. Wat was dat pittig zeg.. Na de eerste hap zaten we te vechten met de rest van ons eten maar uit goed fatsoen hebben we toch nog wat gegeten. Na het eten zijn we terug naar huis gegaan.

Zaterdag dachten we dat het wel eens tijd was voor een relax dagje, we gingen een dagje zwemmen. We kwamen bij het ‘hotel’ aan en wisten niet waar de receptie was, we vroegen het aan de tuinmannen die daar stonden. Na dat we ons gemeld hadden bij de receptie en bij het zwembad aan kwamen, kwamen alle tuinmannen rondom het zwembad werken.. erg verdacht, niet ? We hebben een heerlijke dag gehad aan het zwembad en hebben de rest van het weekend rustig aan gedaan.

De dagen na het weekend hebben we voor school gewerkt en gekeken welke kinderen geschikt zijn voor onze schoolopdracht.
Vandaag hebben we de kinderen ontmoet waar we mee willen gaan werken. We zijn bij ekan geweest waar we heel vriendelijk ontvangen werden. we hadden van alles besproken en toen we gingen kregen we nog een paar appels mee.
De appels hier zijn een stuk kleiner maar wij dachten dat ze het zelfde zouden smaken, niets was minder waar... Bij de eerste hap kreeg je een raar gevoel in je mond, we keken elkaar aan en wisten dat we het uit moesten spugen. maar dat gaat niet zomaar he, als je nog afscheid aan het nemen bent.. Nooit meer een Afrikaanse appel !

Ook onze eerste ervaring met stroomuitval hebben we gehad. 2 uur zonder stroom is toch wel erg lang.. met zaklampen kwamen we ver en zagen we genoeg om ons 2 uur te vermaken met UNO.

Vanaf volgende week gaan we aan de slag met de kinderen bezoeken en ze onze hulpbieden. Dit doen we ook bij de weeshuizen.
De reisverslagen gaan dus meer werkinhoud krijgen !

Liefs,
Kayleigh