reisverslag 4

De kinderen die we gaan helpen hebben we deze week allemaal bezocht en geobserveerd om te kijken wat we voor ze kunnen betekenen. We hebben veel informatie uit onze bezoeken gekregen en gaan volgende week beginnen met uitvoer momenten, hopen dat dan het vervoer beter is naar sommige plekken. Want ja we hebben het weer mee gemaakt… Toen we stonden te wachten op een taxi duurde dit erg lang. Normaal gesproken gaan wij niet met de gewone busjes mee omdat die altijd helemaal vol zitten maar omdat het zolang duurde en de chauffeur in heb busje aardig vroeg waar we heen moesten, gingen we toch met het busje mee. We hadden gewild dat we dat nooit in het busje waren gestapt want wat reed die chauffeur als een gek… We zagen het al in onze gedachte voorbij komen: een personen busje verongelukt met twee Nederlandse meisjes in Kameroen… wat een ellende. Toen we dachten dat we veilig konden uitstappen op een taxi plaats om vervolgens rustig in een andere taxi de weg naar huis te kunnen voortzetten hadden we het mis. Iedereen vloog op ons af we werden helemaal omsingeld en we moesten met iedereen mee want iedereen zou ons veilig thuis brengen jaja.. wij zijn er klaar mee dus gaan wel lopen. Pal in de zon langs een drukke weg maakt niet uit beter als bij een irritante neger in de auto! Halverwege maar een fles drinken gekocht langs de weg en uiteindelijk toch in een taxi gestapt want het was toch wel erg ver. Dus al bij al zijn we veilig thuisgekomen!
Zaterdags waren we uitgenodigd voor een verjaardag van een vader van een meisje die bij ons in de kliniek werkt. De man werd 90 jaar oud en zijn dochter die ons had uitgenodigd was 21 jaar oud en dat was nog niet eens zijn jongste kind… Het kan hier gelijk! De sfeer was erg aangenaam op het feest ook al kende we niemand we werden hartelijk ontvangen. We hadden het naar ons zin tot natuurlijk het buffet werd geopend. We zijn ervan op de hoogte dat ze hier van pittig eten houden dus we dachten dingen op te scheppen die we al eerder thuis hadden gegeten. Helaas ook in die gerechten hadden ze een of ander pittig goedje gegooid waardoor je de rest van je eten niet meer proefde en na een half uur nog je mond in de fik stond beetje jammer dat ook Kayleigh drinken kreeg met ananas erin wat ze dus echt niet lust maar ja je moet iets…. En het eten en drinken laten staan is geen optie want dat vinden we ondankbaar. Dus met alle goeie moed dachten we het toch maar in een flink tempo op te eten.
Gister avond zitten we rustig in de kamer te skypen krijgt Kim een telefoontje van de verloskundigen of wij zo snel mogelijk naar de kliniek wilden komen want er was een bevalling aan de gang. Wij naar de kliniek en troffen een vrouw aan liggend op een dokters bed weetje wel een van de jaren 80 zwart leer zonder papieren kleed eronder… De vrouw die moest bevallen was 20 jaar oud en beviel van haar 2e kind. Het eerste kind is een jongetje van ongeveer 4 a 5 jaar. Tijdens de zwangerschap is de vrouw nooit naar het ziekenhuis gegaan om te checken hoe het gaat. De verloskundigen was daardoor bang dat de baby het niet zou overleven. De verloskundigen heeft de bevalling op gang geholpen en binnen 2 uur was het baby’tje geboren. Een meisje van 3.2 kilo. De verloskundigen heeft alles uitgelegd wat ze ging doen en wat wij mochten doen denk hierbij aan de baby schoonmaken, aankleden en de baby vasthouden. Toen dat allemaal gedaan was werd het voor ons ook tijd om een placenta onder ogen te zien. En geloof ons maar die herinneren we ons nog op ons 80ste..
We zijn vandaag gaan kijken hoe het met de moeder en de baby is. Het gaat goed en we hebben het baby’tje mee mogen wassen.

groetjes,
Naomi en Kayleigh